Występowanie takich uczuć jest naturalnym zjawiskiem w życiu każdego człowieka. Należy jednak pamiętać, że nie powinno dopuszczać się do powstania przeżyć emocjonalnych krańcowo silnych, takich które będą działać dezorganizująco na uczucia i aktywność dziecka. W związku z tym należałoby kontrolować siłę bodźców wywołujących reakcje emocjonalne, jak również występowanie naturalnych źródeł przykrych uczuć. Ponieważ jednak jest to niewystarczające, należałoby także wzmacniać odporność dziecka na takie sytuacje życiowe.

Źródła uczuć ujemnych

Strach

• Wzrost poziomu poznawczej orientacji w otoczeniu – dziecko łatwiej zauważa sytuacje i przedmioty zagrażające mu lub budzące strach oraz wśród informacji docierających do dziecka jest wiele niosących treści wywołujące strach np. bajki, opowiadania, sprawozdania z wydarzeń

• Zjawisko tzw. indukcji – strach wzbudza sam widok przerażonych osób, krzyk, ucieczka, wołanie pomocy, mimika
• Rozłąka z osobami najbliższego otoczenia
• Ciemne pomieszczenie
• Wcześniejsze przeżycie strachu o charakterze urazowym – zdarzyć się to może u dzieci nadmiernie emocjonalnie pobudliwych

Niektóre czynniki, których skutkiem oddziaływania jest strach:

• momenty w życiu dziecka, w których czuje się rzeczywiście osłabione, wyczerpane lub kiedy zasugeruje mu się, że jest nieudolne i bezbronne
• kary wymierzane dziecku przez rodziców
• oddziaływania odbierające wiarę we własne siły, czyli karanie w towarzystwie, w obecności innych, obcych ludzi, przypominanie, wytykanie, wyszydzanie niepowodzeń
• metody „zwalczania strachu”: systematyczne ignorowanie emocji strachu i sytuacji, w których dziecko go przeżywa, wyśmiewanie go kiedy się czegoś boi

 Gniew

• Żądania wygórowane w stosunku do możliwości dziecka
• Autodyscyplina – może być odczuwana jako stopniowe ograniczanie swobody

• Przeszkody psychiczne i fizyczne dziecka udaremniające skuteczne działanie – aspiracje dziecka bywają większe niż możliwości realizacji przez dziecko
• Wymaganie od dzieci działań ponad miarę ich możliwości (nadmierne ambicje rodziców lub innych osób)
• Sprzeczne z przyzwyczajeniami dziecka postępowanie dorosłych i rówieśników

Sposoby wyrażania gniewu (formy zachowania się):
milczenie, dąsanie się, mrukliwość, niechętne odpowiedzi, odpowiedzi skrótowe, burkliwe, lub zachowanie przesadne, demonstracyjnie hałaśliwe, zaczepny nastrój, zachowanie prowokujące do kłótni, postępowanie przekorne, przeciwstawianie się poleceniom.

 Zazdrość

• Obawa, że osoby ważne dla dziecka dziecko utraci na rzecz kogoś innego

• Miejsce dziecka w rodzinie lub w przedszkolu
• Wymaganie od młodszych dzieci w rodzinie lub w przedszkolu, aby swoimi osiągnięciami, sposobami zachowania przewyższały lub przynajmniej dorównywały starszym dzieciom

Reakcje typowe dla zazdrości:
gwałtowna agresja skierowana przeciwko na przykład dziecku uważanemu za rywala, „odwracanie się” od osoby kochanej, której zachowanie jest przyczyną zazdrości, upodabnianie się do konkurenta, naśladowanie go, współzawodnictwo z rywalem.