Jeżeli chcemy coś zmienić w naszym dziecku

                                                 należy się temu dobrze przyjrzeć

                                                 i zastanowić, czy to – nie coś,

                                                 co warto zmienić w nas samych” – Carl Jung            

,,Nie aspirujcie aby mieć dziecko,

które będzie się Wam podobało,

miejcie szacunek do tego, które macie” – Bruno Betelheim                                                                                                                                   

                                               

 TRUDNE ZACHOWANIA DZIECKA W WIEKU PRZEDSZKOLNYM –

PRZYCZYNY I SPOSOBY RADZENIA SOBIE Z NIMI

Nie tylko dorośli mają problemy. Ma je również dziecko, które ze względu na swój wiek nie dysponuje ani tak rozległą wiedzą ani doświadczeniem i dopiero wszystkiego się uczy. Poddawane jest coraz to nowym próbom i doświadczeniom poprzez sytuacje dnia codziennego, różnorodne role, które są jego udziałem, poprzez kontakt z dorosłymi i rówieśnikami.

Do przyczyn, które mogą powodować trudne zachowania dziecka można zaliczyć:

1)brak znajomości zasad

2)trudności w komunikowaniu się

3)zachowania buntowniczo-opozycyjne (tj. celowe łamanie zasad)

4)zachowania wynikające z występowania u niego różnych zaburzeń, np. ADHD, niedosłuch, alergie, lęki, choroby somatyczne, upośledzenie umysłowe, itp.

Często te tzw. trudne zachowania związane są z zaburzeniami:

• koncentracji uwagi,

• nadruchliwością,

• nad impulsywnością.

Występowanie tych zaburzeń można rozpoznać, gdy np. dziecko:

-bardzo szybko się rozprasza, zapomina polecenia,

-szybko się nudzi, przerywa rozpoczętą pracę i przechodzi do nowej,

-jest chaotyczne (natłok odpowiedzi, myśli, gestykuluje), gubi rzeczy,

-zapomina zadania,

-wykonuje nerwowe ruchy rąk i stóp,

-chodzi po pomieszczeniu, ciągle się kręci, wstaje z miejsca,

-gryzie ołówek, kredkę,

-zaczepia innych, potrąca,

-jest impulsywne

-działa natychmiast, nie przewiduje konsekwencji,

-jest niecierpliwe, wtrąca się do rozmowy, nie czeka na swoją kolej,

-jest nadmiernie gadatliwe, odpowiada nie na temat,

-przypadkowo, nieumyślnie niszczy rzeczy,

-reaguje nieproporcjonalnie do bodźców (agresja słowna, fizyczna),

Wskazówki które mogą pomóc w zakresie zaburzenia:

koncentracji uwagi

–dawać bardzo krótkie komunikaty, formułowane pozytywnie (2-3 słowa)

-poprosić, aby dziecko powtórzyło polecenie,

-powtórzyć polecenie krótko i czytelnie dla dziecka,

-sprawdzić czy dziecko wykonało polecenie,

-zwracać uwagę hasłowo, np. Uwaga!, Spójrz na mnie!…

nadmiernej ruchliwości

-poprosić dziecko o wykonanie drobnych czynności, np. zbierz klocki,

-chwalić za każdy etap pracy, pokazać z czego się cieszymy, co zrobiło dobrze,

-odwrócić uwagę dziecka,

-zająć go czynnością wykonywaną przez nas, np. pomóż mi przy…

-przy wydawaniu poleceń utrzymywać z dzieckiem kontakt wzrokowy,

-spójrz na mnie – chwytamy dziecko delikatnie za ramię, rękę,

nadmiernej impulsywności

-dzień po dniu przypominać o zasadach (tyle razy ile razy potrzebuje dziecko),

-posadzić między dziećmi spokojnymi,

-wykorzystać „kartkę bezpieczeństwa”, np. zgnieć ją, podrzyj, wyrzuć,

W kontakcie z dzieckiem ważne jest przestrzeganie określonych reguł, czyli:

1.  respektowanie norm i zasad,
2.  stosowanie konsekwencji (zamiast kary, która wywołuje gniew, chęć odwetu),
3.  chwalenie dziecka za pożądane zachowania,
4.  stosowanie nagród
5.  wydawanie poleceń we właściwy sposób, tzn. zrozumiale dla dziecka,